[Bez owijania w bawełnę]

Nauczycielka wchodząca w romans z uczniem zakochuje się w nim. Popada w obsesję. Choć ten z początku zachęcał ją do tego.
Film jest pokręcony. Kłóci się z faktami. Kobieta na miejscu nauczycielki zamiast się bronić i przedstawić dowody (których oczywiście nie ma), że uczeń ją uwiódł płynie z nurtem rzeki i zostaje z niczym.
Film sam w sobie nie jest długi, nie ma rozwinięć, są tylko domysły. Dziwne skandynawskie dzieło, jak większość. Są oczywiście ludzie uważający tę kobietę za nimfomankę choć tak naprawdę nie ma temu wskazań.
Prosta sytuacja: ktoś uwodzi drugą osobę aż w końcu się tu udaje, ale nie żałuje tego.
Kobieta mogła mieć problemy małżeńskie z powodu braku chęci męża do kochania się, bądź nie chciała go. Nie każdy jest zdolny do długotrwałych związków, małżeńskich czy zwykłych. Mnie to nie dziwi, bo to spotyka ludzi od dziesiątek lat. Z jakiej winy? Z wielu win, choćby win technologicznych i odmóżdżania się. Rzeczywiście przypadki by były, ale nie tyle. Stąd też biorą się takie przypadki jak ta historia z filmu gdzie jedno zakochuje się mając niby nastoletnie uczucia. Z tego też biorą się różne problemy psychiczne i tu radzę się nie śmiać, bo nasz mózg może mieć sporo takich problemów, zależy już tylko od społeczeństwa jak na niego to działa. Jest tego więcej niż chorób fizycznych, wirusów czy bakteryjnych infekcji razem wziętych. Mózg i spychika jest cudownie dopracowana, ale niestety nie można go od tak wyłączyć.