Kolejny kapitalny film z Północy.

Kobieta rozdarta między miłością do własnego dziecka i poszukiwaniem własnej tożsamości, szczęścia. Moim zdaniem nie jest ona na tyle dojrzała i gotowa żeby zaopiekować się Feliksem. Niewątpliwe kocha swoje dziecko, ale równocześnie przez swoje desperackie poszukiwania miłości i akceptacji jest zaślepiona i nie jest w stanie w pełni zaopiekować się swoim chłopcem. Czasami jej zachowanie jest egoistyczne (np. mimo nalegań chłopca nie chce opuścić mieszkania boyfrienda) i naiwne (nie zauważa, że Jasperowi zależy tylko na seksie, cały czas wierzy, że jest między nimi głębsze uczucie) i tak przez słabość swojego charakteru wikła się w utopijne związki, bez przyszłości. Smutne studium kobiety próbującej za wszelką cenę znaleźć szczęście, ale niestety nie wiedzącej gdzie go szukać i jak je rozpoznać. Polecam fanom kina melancholijnego!

Wszystko ładnie pięknie opisujecie ale żadnej mocnej wzmianki na temat jej pochodzenia, kultury od której się odłączyła i wybrała życie nowoczesnej europejki. Film ten pokazuje kobietę, która porzuciła tradycyjny model rodziny, a w nowej sytuacji nie bardzo sobie radzi.

Dla mnie bohaterka utkwiła między pakistańską rodziną a niezależnością... Jedną z przyczyn jej nieporadności widzę w głęboko tkwiących korzeniach w kulturze islamu. Jej wcześniejsze życie było odgórnie sterowane (mowa o porwaniu do Pakistanu), wczesne małżeństwo... i dziecko. To także ukształtowało ją jako człowieka, którego pragnienia niekoniecznie idą w parze z tym co planuje dla niej Allah. Ostatnio rozmawiałem z kilkoma Pakistańczykami...w wieku 25-50 lat... i KAŻDY z nich miał z góry aranżowane małżeństwo... często nie widzieli żon przed ślubem...nie widzieli... nawet zdjęcia!